Gezginler Neden Rahatsızlık Aramalı?

Seyahat, temel bir insan faaliyeti olarak kabul edilebilir; Ne de olsa, bir tür olarak var olduğumuz süre boyunca bunu yapıyoruz. Yiyecek ve zenginlik için seyahat ettik; meraktan ve tüylerinden; fethetmek ve dönüştürmek için.

Çağdaş dönemlerde, işle ilgili olmayan seyahatler büyük ölçüde zevkle yaşar (elbette her zaman değil, ama umut budur). Ancak seyahatin ana hedeflerinden insanın de rahatsız olmasını önermek isterim. Dar bir uçak koltuğundan ya da rötarlı bir uçuştan gelen rahatsızlık, kendinize yabancı değil, kimseyi tanımadığınız ve hayatı tasavvur edemediğiniz bir yerde bulmanın getirdiği rahatsız edici. Huzursuz hissetmek için aşırı bir çevreye gitmenize gerek yok – aynı heyecanı kimseyi tanımadığınız ve dili konuşmadığınız büyük bir şehirde tıslayabilirsiniz – ama kendinizi içeri sokmak kadar heyecan verici bir şey yok. Yapıları ve bölümleri sınırlarınızın depoları olarak ürettiğiniz düşmanca bir manzara. Nepal’in kuzeyini ziyaret ettiğimde farklı nefes almam mesajı nasıl fark ettiğimi çok iyi koruyor. Hava keskindi ve gözle görülür şekilde daha inceydi ve kendini kısa, sığ nefesler alırken buldum. Her şeyi ifade etmek: ne kadar konuşmamı, ne kadar yürüyebildiğimi, ne kadar uyumam gerektiğini. O yolculukları, gözlemleri bir çalıştırma ne kadar empoze etsek de bunun turlarının de geçerli olduğunu ve bunun örgütlenme varmasının ne kadar alçakgönüllü olduğunu hatırlattı; Bunu yaptığımızda ne kadar huşunu içinde hissediyoruz. Dengesizlik, onu arayacak kadar şanslı olanlarımız için bir hediyedir, bize verilene kadar muhafaza edebileceğimizi bilmediğimiz bir hediyedir.

Kapaklarda

Bu sayının öğretmenlerinden ikisi, yolculuklarında gittikleri bir hastalık ilk yaşlılar yaşadılar: Taymour Soomro, Kuzey Kutbu ile anakara Norveç arasında bir takımada olan, dünyanın en karanlık yeri olan Svalbard’da yaptıkları yolculuklarda ve Maggie Shipstead, götürenler Şili’den gezginler Atacama Çölü, Antarktika dışında gezegendeki en kurak yer. Bu tür yerlerde olmak, kişinin fiziksel benliğinin bilincine varması anlamı gelir – Shipstead’in yazdığı gibi, Atacama’nın sıcak içindeki hava “tadabileceğim kadar tozlu” – ama aynı zamanda hayal gücünün ne kadar aşırı aktif hale geldiği, baştan sona konfor ve canavarlar icat ettiği. Yoğun, ışıksız bir gökyüzünün altında bir kar fırtınasına sahip olması Soomro, Svalbard avcılarının bir öncekinin, içlerinden biri gizemli bir şekilde kendini okyanusa attığında kullandığı “Arktik çağrılar” ifadesini kullanma.

Bu kadar çok şeye bu kadar kolay elde edilebildiği, çoğumuzun musluğunu götürebildiğimiz canımız istediğimizde su ile ödüllendirilebildiği bir çağda; bir taşıma ile yemek, eğlence, ulaşım siparişi verebildiğimizde; En canlı korkularımız bazen gerçek olmaktan çok varoluşsal hissettirdiğinde, temel düşüncelerimize meydan okumak ne kadar etkileyici – hareketli ve etkisizleştirici -? Seyahatin yaptığı da budur: Bize insan hatası ne kadar kırılgan, ne kadar harika olduğunu hatırlatır.