İster gerçek ister hayali olsun, akşam yemeği partileri uzun süredir oldukça güvenilir bir drama kaynağı olmuştur: İster neşe, ister kavgacı, kahkaha veya korku dolu olsunlar, film yapımcılarına, oyun yazarlarına ve romancılara birbirini karşılayan karakterler yan yana geldiklerinde neler olduğunu keşfetme şansı sunarlar. tüm hayatlar – ya da yeni tanışanlar – bir masanın karşısında karşı karşıya gelir. Ve en gayri resmi yemek daveti bile kendi gelenekleri ve uygulamaları olan bir tür ritüel olduğu için, kuralların bir şarap kadehi kadar kolay paramparça olması özellikle heyecan verici olabilir. Bazı konuk adayların kullandığı, türün olanaklarını özetleyen, yemekli partilerin bir listesi oluşturulmuş.
TİYATRO
“Ağustos: Osage İlçesi”(2007)
Bir aile, atalarının yasını tutmak için bir araya gelir ve benzerleri Tracy Letts’in Pulitzer Ödüllü oyununda mahvolurlar; kırılmışlıkları, reçeteli bir hapla kaybettiği mücadelenin derinliklerinde, ana reisin katıldığı perdelik bir anma yemeği sırasında açığa çıkarır. Bağımlı, yakınlarına geri dönülmez noktayı aşacak şekilde hakaret ediyor.
Konuk Seçimi: “Fairview”(2018)
“’Fairview’ başlangıçta Siyahi bir ailenin Büyükannenin doğum hazırlık günlerini konu alan neşeli bir aile komedisi olarak sunuluyor ve sonunda kabuslara dönüşüyor. söyleyelim, birkaç yıl önce TFANA’da [Brooklyn’de Yeni İzleyici Tiyatrosu] gösteriyi gruplarde, yüzüme tokat atan dev bir sahte sandviç en tutuklayıcı ve çok uzaktı. [Oyun Yazarı Jackie Sibblies Drury] kitle bir dahi ve bu yapım Amerika’daki ırkla ilgili en derin, gözü kara ve karanlık – kelime oyunu değil, sadece gerçek – komik sorgulamalardan vardı. — Gabby Fasulyesi , aktör
“Cam Hayvanat Bahçesi”(1944)
Tennessee Williams’ın kendi sıkıntılı ailesini zorlamae dayanan “anı oyunu”, solgun Güneyli güzel Amanda Wingfield, oğlunu utangaç, engelli kızıyla tanıştırmak amacıyla bir iş arkadaşını akşam yemeğine davet ettirir. Yemek hiç de planlandığı gibi gitmez ama Amanda, sonunda hayalleri kırılana kadar “beyefendi arayana” dair umutlarına tutunmaya devam eder.
Konuk Seçimi: “Biraz Gece Müziği”(1973)
“Hugh Wheeler ve Stephen Sondheim’ın müzikalindeki ikinci perdenin ziyafet sahnesi kahkahanın ortasından başlıyor ve oradan çözülüyor. Çiftler yeniden çiftleşir ve ayrılır, acılık başlangıç noktasıdır ve misafirlerin ‘dağılırken / kontrol ellerinde tutmak’ için büyük çaba harcarlar. Sahne 1900 Doğu İsveç’te geçerken, bugün Fire Island Pines’ta bir akşam yemeği partisinde sıfırlandı – ve daha az belagatle – yeniden canlandırılacağı yer. — Mark Campbell, librettist
“makbet”(1606)
William Shakespeare’in cinayeti ve kana susamışlık öyküsüne bölümleri eden psikolojik eziyet, filmin beş perdesinin çevresinde, yeni taç giymiş hükümdarın, sınırlarının sınırlarını bir arkadaşı olan Banquo’nun hayaletinin masadaki yerinde oturduklarını gördüklerinde, ayrılacaklarını bir şekilde kendini gösterir. Bu illüzyonla deliye dönen bir öfke nöbeti geçirerek misafirin dağılmasına neden olur.
“En İyi Kızlar”(1982)
Caryl Churchill’in oyununun ilk sahnesi, çağdaş iş dünyası Marlene’in İngiliz kaşifi Isabella Bird ve Japon soylu kadın Lady Nijo’dan Boccaccio’nun “The Decameron” oyunundan Griselda’ya kadar ünlü tarihsel kişilerin kullandığı bir terfiyi kutladığı rüya gibi bir karşılaşmadır. Bir iş adamının dünyasında bir kadın olarak başarısının ediğini sorguladıktan sonra, Churchill’in oyunu kadın arketiplerini keşfetmeye ve yıkmaya devam ediyor.
KİTABİN
“Hayvan Çiftliği”(1945)
George Orwell’in Rus Devrimi meselinde, aşırı çalışan çiftlik hayvanlarının insanlara karşı ayaklanıp toplumlarını kast çizgilerine göre yeniden düzenlemesinden bu yana yıllar geçti. Stalin’in vekili Napolyon, diğer domuzlar ve yerel çiftçiler için bir akşam yemeği partisi düzenleyerek sosyalist ideallerinin oğul kalıntılarını da çöpe atıyor ve geri kalan hayvanların kendi başlarının bakımına bırakıyor. Mazlumlar dışarıdan baktıkça eski ve yeni zalimleri ayırt etmekte zorlanırlar.
“Kefaret”(2001)
Ian McEwan’ın romanında, genç bir kızın yanlışlıkla ablasının hizmetçisinin oğlu tarafından tecavüzüne tanık olduğuna inanılır. Görüntüyle sarsılan, sonraki aile yemeği sırasında gergin olan sinirleri, alaycı bir atmosfere katkıda bulunur ve ardından komplonun domino taşını devrilmeye başlar.
Konuk Seçimi: “Fasulye Yiyenler”(1960)
“[Gwendolyn Brooks’un yazdığı] bu zarif şiir bize, bir akşam yemeği partisinin, aralarında uzun yıllar ve aşk olan iki kişi için mütevazi bir paylaşımdan ibaret olabileceğini gösteriyor. ‘Bu yaşlı sarı çift’, ‘kiralık arka parçaları’ basit bir fasulye yemeğinin tadını çıkarıyor. Hikayeleri ve anıları, ‘sade çatal bıçak takımları’ ve ‘teneke çatal bıçak takımları’ üzerinden paylaştıkları hayatı tüketçe, ‘parıldayarak ve titreyerek’ çağrıştırılır. Nihayetinde, arşivin güzelliği, basit bir mutfak masasında iki kişilik bir akşam yemeği partisinde yaşamakta ve ‘hatırlamada… / Hatırlamada’ gizlidir.” —Elizabeth Alexander, şair
Konuk Seçimi: “ Mor renk”(1982)
“Bu hikayedeki tüm kadınların güçlü iradeli ve kendine hakim, toplumsal kısıtlamaları tarafından acımasızca kontrol ediliyor. Özellikle [akşam yemeği sırasında] bu an, hikayedeki yoğunluk güçlerinin dilin, nüktedanlığın, tanıklığın ve dayanışmanın keskinliğinde kendini sergilediği geçmiştir. Celie kendini özgürleştirerek baskıcı kocasına ilk kez karşı koyar; Özgürlüğün bir çıra kutusu masadaki kadınları ateşliyor.” — Abigail DeVille, görsel sanatçı
“Bayan.”(1925)
Literatürdeki belki de en telaşlı akşam yemeği partisine sahip olan “Mrs. Dalloway”, Clarissa Dalloway’in evindeki eski tutkuların, kötü kanın ve üzücü haberlerin gösterdiği bir toplantıya çift bir avuç Birinci Dünya Savaşı sonrası Londra sosyete deposu kararsız gidişatını çiziyor: “Ah! Clarissa, partimin ortasında, işte ölüm, diye yaşıyor.
“Norveç ahşabı”(1987)
Haruki Murakami’nin beşinci romanı, ülkenin 1960’lardaki karşı gruplarda algıladığı sakinleri eleştirmesiyle Japonya’da bir yazara dönüştürdü. Tokyo drama öğrencisi Toru’da, bir sınıf arkadaşı ve kız arkadaşıyla bir Fransız restoranında akşam yemeğine çıkarken karmaşık açıklamalar geçmişinin doruğa ulaştığını görüyor. Doğum ve arkadaşının aynı gece daha önce seks partnerlerini değiştirdikleri ortaya çıktıktan sonra, onların çocuklarının masumiyetleri üzerindeki boyutlarının sonuçlarının ciddiyetine bırakır.
“Hiciv”(MS birinci yüzyıl)
Petronius, günümüze ulaşan bu ünlü hicivde İmparator Nero’nun Roma’sındaki günlük ömrünü yakaladı. Maceraları arasında en unutulmazı, büyük bir servete kavuşmuş eski bir köle olan ve üst kademede konaklama hoş karşılanmayan, yeni akranlarını geride bırakmaya çalışan Trimalchio’nun malikanesinde abartılı bir akşam yemeğidir. F. Scott Fitzgerald, belki de Zodyak yetiştiricileri bir akşam yemeği kursu gibi müsrif dokunuşlardan ve dolayısıyla kaba sohbetlerinden ilham alarak, 1925 tarihli romanına yeni zengin Roman karakterinden sonra neredeyse “Muhteşem Gatsby” adını verdi.
“oduncular”(1984)
O gün erken doğum intihar eden bir arkadaşının cenaze töreniyle sarsılan bir yazar, Viyana’daki bir yemekli davette yaşananları anlatırken kimseyle konuşmaz ve sonuncuya kadar oturdu birkaç farklı sandalyeden misafirlere karşı içmelere girişir. toplama. Thomas Bernhard’ın keskin roman à clef’i, her türlü merkezi merkezde hiç bitmeyen rekabetleri ve acıları hedefinde yer alıyor.
FİLM
Konuk Seçimi: “ Alma’nın Gökkuşağı”(1994)
“Alma’nın (Kim Weston-Moran) güzellik salonunun 10. yıldönümünü kutlayan coşkulu bir akşam yemeği partisinde Siyahi kadının sinematik bir kutlaması: Akşam yemeği servis edilir – Siyah kadınların neşesi, güven ve özgürlüğü ifade etmek için hareket etme ortamının inşası bir vitrini gibi. Geçmişten bir yabancı gecenin şenliklerine, filmdeki olaylar tamamen hareket halindedir.” — Maya S. Cade, küratör
“Siyah kız”(1966)
Mbissine Thérèse Diop’un başrolünde oynadığı bu film, Afrika sinemasının ilk büyük oyunlarından biri olarak kabul ediliyor. Yazar-yönetmen Ousmane Sembène, bir saatin biraz altında, Fransa’da hizmetçi olarak çalışan ve bakıcılarının kötü muamelesi trajik bir sona yol açan Senegalli genç bir kadın olan Diouana’nın kasvetli bir portresini çiziyor. Katlanmak zorunda kalmak aşağılamalar arasında, ev sahiplerinden birinin arkadaşının Diouana’yı aşağılayıcı bir güç öğretmeniyle öptüğü bir yemek yemeği partisi var.
“İpucu”(1985)
Altı renkli yabancı, bir şamdan ve bir kurşun boru da dahil olmak üzere çeşitli silahlar tutan şüphelilerle dolu bir oda kısa süre sonra gizemli ölen Bay Boddy’nin ev sahipliği yaptığı ürkütücü bir malikanede akşam yemeğine isimsiz olarak davet edilir. Nadir bir isabetli uyarlama başarısıyla, klasik masa oyununun bu sinematik versiyonu, Tim Curry, Madeline Kahn’ın kusursuz performansları ve oyunlarının zirvesindeki diğer çizgi roman aktörlerinin utancıyla Reagan dönemi McCarthycilik hicivine dönüştü. O kullanıcıları beri, gözetlemeler arasında onu düşündürebilirlik yoluyla canlı tutan bir kült hayran kitlesi geliştirdi.
“Aşçı, Hırsız, Karısı ve Aşığı”(1989)
Peter Greenaway’in Thatcherizm’e karşı sert tiradının neredeyse tamamı yeni hırsızlar (Michael Gambon) tarafından devralınan bir standart şatafatlı akşam yemeklerinden ibarettir. Eşi (Helen Mirren, özel yapım Jean Paul Gaultier giyinmiş) ve kitabı tutkunu sevgilisi (Alan Howard) aşçıdan (Richard Bohringer) boşboğazlıklarında yardım barındırıyor. Flaman Barok arka’dan tüylerini alan mükemmel bir biçimcilik alıştırması olan filmin yoğun son yemeği, dekor malzemesini yapan Giorgio Locatelli tarafından şef hazırlamayan tek yemektir.
“Burjuvazinin Gizli Cazibesi”(1972)
Luis Bunuel, zengin bir zümrenin cehennemi gibi bir akşam yemeği partisinden kaçamadığı daha önceki sineması “Yok Edici Melek”in (1962) kurgusunu başarıyla çevirerek, uluslararası bir burjuvazinin hayatı boyunca kaçamayacağı bu sürrealist komedi için absürdizmi artırdı. Ateşleme milisleri tarafından kesintiye uğratıldıkları veya bir tiyatroda sahnede yapılan farklar için yemeklerine başlayın. Filmin giderek tuhaflaşan maskaralıkları, ikonik İspanyol yönetimindeki Akademi Ödüllü tek sineması olmasına yardımcı oldu.
“Fanny ve İskender”(1983)
Başlangıçta memleketi İsveç’te devlet televizyonu için bir mini dizi olarak tasarlanan Ingmar Bergman’ın beş çıkışı uzun süren destanının (tiyatroda gösterime girmesi için üç saat indirildi) ilk bölümü, zengin bir aile Noel yemeğini içeriyor. Sıcak bir şekilde aydınlatılan akrabalar, hizmetkarlarıyla yan yana yerleşimleri, yönetimin, yuvaların iç alanlarını açığa çıkararak samimi bir şekilde yanında barındırmalarla karmaşıklaştırdığı ortak bir neşe anında oturuyor.
Konuk Seçimi: “Çılgın Profesör”(1996)
“Profesör Klump, ailesini sağlıklı beslenmenin önemi konusunda uyarmaya çalışıyor – ama onlara buna sahip değiller. Yerde yuvarlanma çizgi roman; Eddie Murphy neredeyse tüm rollerde oynuyor; ‘Herkül! Herkül!'” — Suzan-Lori Parkları , oyun yazarı
Konuk Seçimi: “ 102 Dalmaçyalı”(2000)
“Cruella de Vil, tüm soyuna [köpeklerin masası atlayıp servis verilen rostoyu yedileri] bir köpek yemeği için köpeklerini getirmelerini istiyor. O kadar çılgınca ve tuhaf ki kendini bunu hayal ederken hayal edebiliyorum. — Elliot Joseph Rentz, nam-ı diğer Alexis Taş , performans sanatçısı
“halat”(1948)
İki “yakın” üniversite öğrencisi ve estet, Manhattan’daki çatı katlarında düzenledikleri bir akşam yemeğinden saatler önce eski sınıf arkadaşlarını boğarak öldürürler ve muhtemelen onun vücudunu tamamlamaları antika sandığın üstüne getirmektan başka bakımları kalmaz. “Kusursuz cinayetleri” olarak akıllarına bir araya getirdikleri şey yanlarına mı kalacak? Patrick Hamilton’ın ünlü Leopold ve Loeb cinayetlerinden ilhamen 1929 tarihli oyununa dayanan Hitchcock’un versiyonu, yönetimin tek bir heyecan verici çekimde makaradan çıkmış gibi gözlemlemek için gizli kesmeler kullandığı, sürüsünü enkleyici glikofobik filmlerinden biridir.
“Sinir Krizinin Eşindeki Kadınlar”(1988)
Geleneksel ziyaretçilerin bir akşam yemeği toplantısı değil: İspanyol hükümdarı Pedro Almodóvar’ın çığır açan komedisinde, yakın gemisi tarafından terk edilen bir seslendirme sanatçısı (Carmen Maura), bir parti gazpacho hazırları ve ona yönelik uyku haplarıyla bağları. Bunun yerine çorba, telefon tamircisi, polis ve genç Antonio Banderas ve Rossy de Palma da dahil olmak üzere davetsiz misafirlerden oluşan bir geçit töreni tarafından tüketilir ve hepsini bir yere bırakır. Yine de kaçırılmaması gereken bir parti gibi geliyor.
BONUS ADAYLIĞI: MÜZİK
Konuk Seçimi: “Masanın altında”(2020)
“Reality TV’den bile bilinen bir sahne – biri akşam yemeği konuğu arkadaşının değerlerine meydan okuyor ve bir münakaşaya neden oluyor. çok fazla ayrıntı alamıyoruz, ama mesele bu değil.Şarkılarının çoğu otosansür bağlarını kırmakla ilgili olan mükemmel bir albümde göze çarpan bir marş.” —James Hannaham, yazar
Coco Romack tarafından ek kayıtları.
